Lipa sercowata. O roślinie i jej właściwościach leczniczych

Lipa to drzewo naszych szerokości geograficznych, znane i kochane przez wszystkich. W okresie kwitnienia zapach w wielu miejskich parkach zapiera dech w piersiach, a brzęczenie pszczół przywołuje na myśl wiejski spokój, czyste powietrze i spacery boso po miękkiej, zielonej trawie. Starożytni nazywali ją „złotym drzewem”, dziewczęta tańczyły wokół starych lip, uważały ją za opiekunkę paleniska.

Kwiat lipy od dawna znany jest jako surowiec leczniczy iw aptekach można go kupić przez cały rok zarówno w kolekcjach różnych ziół, jak i osobno. Wiele osób samodzielnie zbiera te dary natury, aby zimą cieszyć się aromatyczną herbatą lipową. I jako roślina miodowa, ta roślina również nie ma sobie równych.

Zasadniczo kwiat lipy stosuje się na przeziębienia, kaszel. Posiada właściwości napotne. Ciepła herbata z miodem będzie również odpowiednia na dusznicę bolesną i zapalenie oskrzeli. Możesz łączyć lipę z rumiankiem, malinami, miętą pieprzową, koprem włoskim lub korą dębu. W takich kombinacjach lipę stosuje się w celu obniżenia kwasowości w żołądku w przypadku choroby wrzodowej.

Koneserzy receptur ludowych twierdzą, że oprócz kwiatów nasi pradziadkowie przygotowali świeże pąki i liście, aby łagodzić ból i łagodzić stany zapalne w ranach. Użyli kory drzewa i węgla z niego. Krwawienie z nosa zatamowano proszkiem z suszonych liści, a do krwawienia wewnętrznego wykorzystano owoce lipy.

Dla Słowian lipa wiele znaczyła. Wyrabiano z niego liny, miski, tace, wózki, zabawki, broń i łykane buty. Poeci zadedykowali jej swoje wiersze i do dziś lipowe zaułki przywracają nas w te odległe, trudne, ale chwalebne czasy.